xoves, 29 de xuño de 2017

As Laranxas máis laranxas de todas as laranxas de Carlos Casares representada polo grupo de teatro A Lagarada do IES R. Otero Pedrayo da Caruña

martes, 20 de xuño de 2017

Discursos de graduación de 2ºESO

Lembro o momento no que todas nós chegamos a esta aula, hai cousa duns 9 meses. Xa tiñamos unha lixeira idea do que era o instituto: un lugr onde tes unha morea de exames e deberes que che quitan gran parte do teu preciado tempo. Ao lonto deste curso, aprendín que non todo era así.

Hoxe, na nosa última clase de Oratoria, doume conta de que non quero que remate. Persoalmente, non cambiaría nada, excepto a cantidade de exames. Pero os bos amigos, as novas amizades,os amigos que son como os teus irmáns, os risos, a diversión, as carreiras polos corredores, os cambios de data dos exames, as parvadas dos profes... todo iso é irremplazable.

 Neste curso, aprendín (ademais das materias) a non ser tímida, a non ter vergoña, a entenderme a min mesma pero, sobre todo, que os risos entre amigos e compañeiras son capaces de curar ata as feridas de pura traizón e tristura. Nunca esquecerei as conversas Pokemon, o humor da clase, a familia de Félix, as clases con Patricia, a Bort bailando, as máquinas de Estrella, as sesións de cine, as nosas caras de feliciade cando faltaba algún profe. En conclusión, 2º da ESO foi un curso cheo de sorpressas que terei gravado na miña memoria para sempre Saúde e terra!

 Rita Calviño

venres, 2 de xuño de 2017

2º PROGRAMA DE RADIO ESCOLAR DO EDLG DO IES R. OTERO PEDRAYO

O martes, 30 de maio, un grupo de alumnas e alumnos de 3º de ESO foi a radio "CUAC. FM" a gravar un programa de radio tipo magazine na sección "A fume de carozo". Dito programa versa sobre acoso escolar, tan de moda por desgraza, literatura, música, cine, etc. Foi emitido en directo e pódese descargar e escoitar o seu podcast na seguinte ligazón.

https://cuacfm.org/radioco/programmes/a-fume-de-carozo/8x26/

xoves, 1 de xuño de 2017

En galego sen cancelas



Este era o lema proposto para o Correlingua deste ano. Decidimos facer unha mesa redonda con alumnado e familias. Somos un centro urbano e, polo tanto, somos diversos.

A conclusión á que chegamos é que a moito do noso alumnado soamente lle falta DAR O PASO, atreverse a falar galego con calquera.

Grazas a todos e todas as participantes

Chámome Alicia

Non me gusta contar o que pasou, pero teño que sincerarme comigo mesma. Espero que todo aquel que lea esta carta me entenda e non deixe que lle pase a máis mulleres. Se sabes dalgún caso e non sabes que facer, chama ao 016.
Vou contar o meu caso para dar esperanza ás mulleres de que se pode saír desta. 


Sufrí maltrato físico e psíquico. Ao principio era todo case perfecto. Queríao tanto que pensaba que xamais me faría dano, pero enganeime. 

Hoxe decateime, por iso escribín esta carta. Non quero que me atopen, quero ser libre como xamais o fun, quero sentir que podo voar, que hai un mundo mellor para min; despois de todo este sufrimento e que no


n vale a pena chorar por alguén que non te ama de verdade; o único que fai é que non deixa desfrutar, nin quedar coas túas amigas...

Neste intre non sei o que me deparará o futuro, o único que sei é que non quero volver a pasar por iso, non quero mirar atrás. O meu presente non seguirá sendo o meu pasado. Por fin son libre das súas cadeas. Collín as maletas e marchei para non volver. 


Con todas as miñas forzas e todas as miñas ganas, conseguín saír e dei un portazo. 

Descubrín que son a única que pode decidir en min mesma, a dona da miña vida. 
Grazas a esas cancións que me daban forzas pola mañá, para que pola noite puidese aguantar todo o que me viña enriba. 

Sentín o peso do mundo sobre os meus ombros e o único que fixen para fuxir foi pechar os ollos e imaxinar que nada nin ninguén é imposible de vencer.

Algún día entenderei por que sucedeu todo isto, para que, que sentido ten. Porque somos todo e á vez, non somos nada. Eu era o seu mundo pero case me mata. Como pode ser que me queira tanto e á vez queira facerme dano? Por iso, as mulleres somos un tesouro. Non nos merecemos este castigo. Sen mulleres, non hai vida.

Deséxolles cariño, forza de vontade a todas as mulleres do mundo que teñen medo. Non deixedes que vos coman a cabeza, todas merecemos ter unha boa vida.

Non chores xamais pola amargura dun querer, pois ningún home merece as mágoas dunha muller. Morrer en vida é mirarte e descubrir que a miña vida non vale nada para ti, que mala sorte quererte se só queres matarme. 

Non pido moito, pero só quero xustiza, eu tiven sorte per na maioría dos casos non é así. Xamais te fas unha idea disto ata que che toca, loita por unha vida mellor, loita para non cometer outro erro, porque non ías quedar sentada sen facer nada!

Abre a porta e marca coa túa dignidade, abre os ollos que é a túa oportunidade; sé xusta contigo mesma, sabes que hai outra vida despois desta. 

Relato de Fátima García de la Calle, 2ºB