Novelas do alumnado de 4º da ESO por capítulos

Este curso o alumnado de 3º e 4º da ESO escribirá  pequenas novelas entre todos os de cada grupo que iremos publicando neste blog para que toda a comunidade educativa vaia lendo. Cada alumno/a irá escribindo o seu pequeno capítulo e o seguinte continuárao ata o derradeiro da aula.

Vanesa Santiago gaña o Illa Nova de Narrativa con 'A vida sinxela de Marcelo Firmamento'

Vanesa Santiago é a gañadora da I edición do premio Illa Nova de narrativa para menores de 35 anos, convocado por Galaxia. 'A vida sinxela de Marcelo Firmamento' , a obra gañadora, é unha “reinterpretación das novelas de viaxes” cunha “comunión moi marcada co universo do mar e das lendas”.

   -------------------------------------------------------------------------------------------------
                        1º CAPÍTULO da novela de 4º B, MARTA ARCE 

Unha paisaxe de árbores verdes e frondosos abríase diante de min. Pola ventá do coche podía observar algunha que outra casiña no medio daquel campo mollado, xunto cuanha chea de cabalos e vacas que pastaban na frescura da mañá. Era una imaxe moi distinta de onde eu viña, e preguntábame canto tempo levaríame adaptarme ao clima de Galicia. Decidín deixar de mirar pola ventá xa que a velocidade do coche e as incesantes curvas estaban comezando a marearme. A medida que pasaban os minutos de traxecto íanse vendo algúns edificios, rúas con pequenos mercados e incluso cafeterías entre as prazas e parques das pequenas zonas urbanísticas. Algúns destes pequenos bloques estaban apenas a un par de minutos de distancia pola estrada, o que me fixo pensar se todos eses edificios formaban parte dun mesmo pobo ou se pertencían  a sitios completamente distintos.

Inmerso nestes pensamentos provocados polo aburrimento de todas as horas de viaxe case non me din conta de que estabamos parados. Detivémonos nun terreo de pouco tamaño, cheo de arbustos cunhas olorosas flores amarelas e un par de árbores altas e fortes. Xuraría que se trataba de dous vellos carballos, pero a botánica nunca foi un dos meus pasatempos favoritos precisamente. Pero, desde logo, o que máis chamaba a atención era a enome casa que se erguía na fronte. Era a case toda dunha cor amarela pálida con certas partes brancas decorando a fachada, que a xulgar polo seu aspecto impecable, fora pintada recientemente. O tellado estaba conformado polas clásicas tellas vermellas dunha casa antiga, mais tiña algo que facíaa máis moderna comparada coas outras casas dos arredores, aínda que non sabería decir exactamente o que. Desabrochei o cinto e estirei o pescozo, dolorido das contracturas causadas polos incómodos asentos do automóvil. Pasei a man polo abundante e despeiteado pelo negro que levaba aquel dia nunha  pequeña cola e abrín a porta do coche. Apenas puxen un pé na terra e xa notei un xélido vento recorréndome as costas en forma de calafrío.

-Xa chegamos. Que vos parece?- exclamou o meu pai orgulloso cos brazos na cadeira, coma se dun descubrimento se tratase.

-É incluso máis bonito in sito que nas fotos  que nos mandara Pili.- afirmou a miña nai.

A tía Pili foi a encargada de buscar a nosa nova casa. É a irma do meu pai, e está a cargo dunha inmobiliaria bastante coñecida alá en Madrid. Meu pai faláralle dos plans da mudanza, e grazas aos seus contactos conseguimos esta casa bastante máis barata co seu prezo orixinal.

-A todo isto, a que hora chegaba?- preguntei.

-Pregúntalo pola tua irmá? Xa a botas de menos ou que?- contestoume o meu pai mentras que a miña nai ría.

-Por min coma se queda polo camino…- murmurei entre dentes.

Carla, a miña irmá, viña con Pili en coche, máis que nada porque é a persoa que máis caso lle facía. Malia levarlle cinco anos, sempre preferiu comportarse coma se fose a maior. Por suposto nunca foi polo seu sentido da responsabilidade senón máis ben polo seu egocentrismo e ganas de ser o centro de atención en público. Non creo ter suficientes calificativos para describila, así que quedareime coa ¨arrogante, molesta e caprichosa da miña irmá¨.

Alégrome de non tela tido que soportar nesta seis largas horas de viaxe.

-Xa vai sendo hora de ir entrando. Vés, Nico?

  

 --------------------------------------------------------------------------------------------------
                   
                       1º CAPÍTULO da novela de 4º A, JULIÁN AMENEDO

O COMEZO

Ao principio dos tempos houbo un personaxe chamado Neru, que vivía no Ceo, nas nubes, no seu palacio. El precisaba de algo que facer, co que entreterse, polo que decidiu facer o Baleiro e a Terra, máis pensou que aínda lle seguía a faltar algo, polo que tras moitos días creou os gardiáns, que eran anxos de pelo longo, e para distinguilos  creou a cada un cunha cor de pelo diferente. Os dous primeiros, que eran máis poderosos ca o resto, tiñan o pelo negro e branco, e o resto tiñan o pelo de cor vermella, laranxa, amarela, verde, azul turquesa e violeta. A cada un bautizouno co nome da cor da que tiña o pelo, posto que non daba discurrido nada orixinal e estaba canso, moi canso.

    Tras unha semana durmindo, Neru espertou e seguía pensando que lle faltaba algo, así que roubou os pensamentos dos gardiáns e creou con eles os 9 reinos e os seus habitantes. Había algúns que tiñan uns poderes especiais, e eran coñecidos como fillos da lúa.

No de Vermello a superficie era terra de cor negra, con volcáns e ríos de lava, aínda que os volcáns tamén servían de casa, e os seus habitantes eran humanos pero feitos de pedra dunha cor grisácea, e máis anchos que os demais. Os fillos da lúa que vivían neste reino tiñan o poder de crear lume e dominalo.

No de Laranxa había só había estradas e beirarrúas e edificios iguais, cadrados, e no centro unha cúpula inmensa , na que os robots, que eran os habitantes da cidade ían  traballar. Ningún destes tiña ningún poder especial, aínda que podían elevarse e voar entre outras cousas.

    No de Amarelo había un tremendo deserto, sen auga, sen plantas...só deserto e palmeiras feitas de cristal duns 500m. de alto que servían como casa ou oficina, posto que traballaban en informática, coma os robots. Os seus habitantes eran humanos normais, pero envoltos en panos coma se fosen momias, e os fillos da lúa deste reino podían cambiar de aspecto.

    No de Verde florecían as plantas e había regatos de auga, posto que era unha selva. As casas eran de madeira , e podían estar no chan ou nas árbores. Estes vivían do que cultivaban ou recollían da natureza e os fillos da lúa deste reino tiñan o poder de controlar a outros seres vivos.

    O de Azul era o único reino que estaba no Gran Mar, baixo a auga, con cidades rodeadas dunha cúpula de cristal. Vivían da pesca. Eran humanos con escamas, e aínda que non o pareza , podían respirar fóra da auga. Os fillos da lúa deste reino podían controlar a auga e camiñar sobre ela.

    O de Turquesa estaba situado no Norte e no Sur do planeta e conectábanse a través de minas que era no que traballaban os seus habitantes. Estes eran simios co pelo branco e pel de cor beixe. Vivían en iglús, e como os robots, tampouco tiña ningún deles ningún  poder especial, pero todos podían cambiar a súa temperatura corporal.

    E o de Violeta estaba formado só por montañas  que superasen os 2500m de altura, nas que vivían os mineiros, eran humanos con ollos completamente brancos, sen nariz avultado pero cos dous orificios nasais e mans con seis dedos, posto que tiñan dous pulgares, un arriba e un abaixo. Vivían da minería e tiñan unha rede de minas baixo terra que conectaba as montañas. Os fillos da lúa deste reino podían controlar a terra e darlle forma.

    No medio do Gran Mar atopábase a Illa Solitaria, que era unha illa deshabitada mais no medio tiña dous pazos, que eran dúas caixas de cor branca e de cor negra, con dúas portas da mesma cor cada un, por diante e por detrás. A branca leva ao Ceo e a negra ao Baleiro.

    No Ceo atopábase o reino de Branco, nas que as casas eran coma o pazo para entrar no Ceo . Alí vivían Neru, os gardiáns e os magos e as fadas. Estes dous últimos teñen o poder da telequinese e o control mental, pero só noutras especies e só os usaban para facer o ben. Tamén se atopaban todos os palacios dos gardiáns excepto o de un.

O de Negro atopábase no Baleiro, e se negaba ir xunto os seus irmáns, aos que odiaba, porque se negaban á violencia, algo que el adoraba. Por iso no seu reino no había ningunha norma, e os seus habitantes eran pantasmas brancos se eran femininos e violetas se eran masculinos. Tiñan o poder de de facerse invisibles , e roubar almas aos demais, porque eles non tiñan . Os pantasmas non podían saír do Baleiro, e non podían pegarlle a ninguén que viñese de fóra, pero si loitaban entre eles.

Os fillos da lúa eran diferentes dependendo do reino no que nacesen. Eran seres que crearan con poderes epeciais, e aínda que ao principio eran poucos e só tiñan uns poucos poderes, co paso do tempo e coa axuda dos gardiáns conseguiron obter máis poderes como o teletransporte  e a curación, e ensináronllelos a outros, e así foron máis e máis fortes, aínda que non todos eran capaces de aprender.

Pero chegounos a haber de tanto poder que tiñan tanto ou máis cós gardiáns. Así foi que cando Verde lle dixo aos seus suditos que comerciasen cos outros pobos, posto que o seu reino era o único que nunca se dedicara ao comercio, os seus habitantes negáronse aínda que ao final obrigounos. Pero entón alguén atacou ao gardián, era Nyoku, o autodenominado mellor guerreiro do mundo. Verde saíu disparado e quedou no van malferido. Na súa axuda veu Branco, que tivo unha batalla moi igualada con Nyoku.

Nun momento do combate Branco foi golpeado por algo e Nyoku quedou paralizado. Fora Negro, que lle roubara a Nyoku a alma, e despois disto encarcerouno nunha gaiola; pero cando Negro ía marchar, Branco saíulle a cortar o paso, e Negro golpeouno e mandouno máis alá do horizonte, e marchou a o Baleiro cun sorriso e co pensamento de que só Neru era máis forte ca el.

Verde, despois disto, decidiu retirar as súas ordes e foi na procura de Branco, que se atopaba nunha praia boca abaixo, maldicindo ao seu irmán, e ao final xuroulle a guerra a Negro.

Nyoku tiña un fillo que se chamaba Kyo, que non tiña nai, posto que esta morrera no parto. Este atopábase con Aris, unha amiga do seu pai que o estaba a adestrar. No momento do rapto do seu pai tiña cinco anos. Tras quince anos de adestramento comezou o camiño para ir liberar ao seu pai, aínda que durante eses anos houbo unha guerra entre o Ceo e o Baleiro na que ninguén saía vencedor.