PREMIO LITERARIO CARLOS CASARES - ALBA POSE, 4º

          PREMIO LITERARIO PARA UNHA ALUMNA DO NOSO CENTRO

Varias alumnas do noso IES participaron no CONCURSO LITERARIO (en galego) CARLOS CASARES (2016) que convoca anualmente a agrupación cultural "O Facho" da Coruña para o alumnado de toda Galicia. Unha das nosas alumnas (ALBA POSE, 4º A) foi galardonada co segundo premio na categoría B que acolle o alumnado de 14 a 16 anos cun conto titulado Cifras, conto que podedes ler nesta páxina. Parabéns para Alba e para as demais participantes.

Nota informativa:
O dia 27 de maio, ás sete da tarde,  teremos o acto de entrega dos premios literaios 2016; será no local da asociación Amigos dos Museos "Portas Artabras", que está na rúa Sinagoga da Cidade Vella da Coruña, xusto detrás da Colexiata de Sta. María.
Contamos coa presenza de todas as gañadoras e acompañantes, tamén estarán membros dos xurados e algúns escritores ,músicos e amigos da agrupación cultural O FACHO. Desexamos compartir  un bo momento.

CIFRAS

Rotura do primeiro premolar dereito no mesmo instante no que o puño esquerdo impacta na miña mandíbula. Aos tres segundos noto o familiar sabor metálico de cando vou ao dentista. Sangue e empaste. Intento abrir o ollo dereito, pero no momento no que as miñas pálpebras deixan entrar a luz solar, a miña pupila contráese rapidamente provocándome un auto reflexo de pechar outra vez o ollo.

Paspán. Parvo. Atrasado. Unha e outra vez. Parece que non teñen máis ideas que esas tres palabras gravadas a lume no seu lóbulo temporal.

Unha patada fai rebentar unha das miñas costelas do lado esquerdo. Máis sangue segue acudindo á miña boca.

Foi aí cando comezaron os ruídos. Mesturábanse cas risas e os berros. Repetíanme ordes e a mesma palabra. Intenteina borrar.

O máis alto di ímos. Volven dicir as mesmas tres palabras de antes nun berro unánime como unha sentencia, despois vanse.

Levántome amodo intentando respirar e fago o de sempre, o que me pide o cerebro. Cóllome os xeonllos e meto a cabeza entre as pernas. É a única forma que teño de sentirme tranquilo e só. Seis minutos despois a campá soa durante sete segundos. Ergo a cabeza e vexo que todo o mundo fai o mesmo : dirixirse hacia unha porta aberta.  

Aos poucos minutos xa non hai ninguén alí. Levántome do chan. A dor vai en aumento mais prefiro saír antes de que ninguén veña dicirme se preciso axuda ou se quero chamar á casa. É inútil sempre lles digo. Ninguén vai contestar.

Chego a casa ás 12:31 minutos. Os nove pasos e medio que me separan do sofá recórroos en menos de tres segundos. Séntome diante da pantalla apagada do televisor e intento acougar como me di o médico. Respiro fondo tres veces. Son insuficientes, volvo a repetir. O médico dime que non me podo estresar, que non debo deixar que as voces se metan na miña cabeza e por suposto baixo ningunha circunstancia facer o que me din. Depende da situación na que me encontre as ordes da miña cabeza son diferentes, hai veces nas que mesmo colisionan varias ideas. As máis repetitivas son ou berrar moi alto ou quedarme en completo silencio. Tamén está a parte na que me golpeo a cabeza para intentar paralas xa, arrepiado polo volume das voces. Como as respiracións non me chegan a calmar totalmente intento contar. Saber o número das cousas me relaxa, é como se o tivese todo controlado.

Hai trinta e sete troncos de madeira ao lado da cheminea, vinteseis revistas de motos e trece de deportes (ordénoas por orde alfabético  segundo o titular da capa), dezasete rotuladores encima da mesa (sete deles son cores cálidas, os outros dez son frías), tres xarróns de flores e catro figuras de animais.

Non. Volvo a contalas. Tería que haber cinco. Normalmente hai cinco. Alguén cambiou de sitio a figura en forma de moucho. O moucho de Lidia. O moucho de mamá. A falta de osíxeno vólveme a facer tremer. Procuro respirar fondo. Non sirve de nada. Levántome e intento andar ao longo do salón. Un, dous, tres, catro, cinco, seis, sete, oito. Un, dous, tres catro, cinco, seis, sete, oito. Oito pasos non abondan. Séntome no chan e a voces comezan outra vez . Métome a cabeza entre os xeonllos. Non paran. Golpéome a cabeza, varias veces. Fanse máis fortes. Empezo a berrar. De súpeto, meu pai entra pola porta. Son as 2:46. Chega tres minutos antes do habitual. Axeónllase xunto a min e séntame no sofá. Fálame, véselle preocupado pero non estou seguro. Nunca estou seguro do que pensa a xente ou de cómo se senten. O médico di que é normal. Eu sempre que vou ao médico sinto de todo menos normalidade. Tamén di que é normal que non me poida imaxinar algunhas cousas; como cando a profesora di que nos figuremos que ela é un home de corenta anos. O que é bastante improbable. E que Mónica é a súa filla que ten como idade a metade máis un terzo da idade do pai. Eu pregúntome se a ninguén máis lle parece raro que de repente Mónica sexa a filla da profesora, que é un home, e que teña vinte con tres anos período cando en realidade ten catorce.

O meu pai segue berrándome cousas. Leo os seus beizos porque as voces están vociferando tanto que son incapaz de  oílo. Dime que respire. Intento que o aire chegue aos meus alvéolos pero debe de quedar conxelado na miña gorxa porque non son capaz de encher os pulmóns. En canto me empezo a pegar na cabeza, el suxéitame polas monecas para que non me faga dano.

O moucho de Lidia. O moucho de mamá. Non está. Inténtollo dicir. Non me escoita. Nunca me escoita. Aquel día tiña a gravata mal feita. Puxérase calcetíns de diferente par e faltáballe un botón da chaqueta. Cada vez que me axitaba para que lle respondese formábanse pequenas engurras no seu traxe. Na parte dos seus ombros. Todo este reconto de que pequenos detalles cálmame. Podo volver a utilizar o meu sistema respiratorio. El sóltame pouco a pouco. Mirándome fixamente aos ollos, sabendo que eu non lle vou devolver a ollada. Non me gusta mirar aos ollos. Síntome atrapado. Cálmome totalmente despois de respirar fondo. Tres veces. O meu pai érguese e vai ata a cociña. Entre o sofá e a cociña hai catorce pasos. Eu tardo en percorrelos sete segundos, pero el faino en cinco segundos. Gústame o son que teñen os seus pasos. É tranquilizante, son seguros e firmes. Escoito como abre o frigorífico. Collerá unha cervexa do terceiro estante. Avanzará dous pasos a dereita para coller o abrebotellas. Descorcharaa. Tirará o tapón no lixo e subirá (empezando co pé dereito) as escaleiras ata a súa habitación que está ao final do corredor cos seus dezaseis pasos de sempre. Pero esta vez non escoito o tintineo que fai o tapón da botella contra o plástico da papeleira.

Cando o meu pai se encerra na súa habitación levántome correndo volvendo a non poder respirar, sabendo que a única forma que me relaxe é tirando o tapón ao lixo.

Cando entro na cociña vexo o tapón na encimeira. Respiro fondo tres veces. Colloo e diríxome á papeleira. Cando a abro e o tiro no oio o tintineo do tapón contra o plástico da papeleira. Miro ao lixo. E vexo o moucho de Lidia feito cachos co tapón da cervexa no medio do entullo. O moucho de Lidia. O moucho de mamá.

E as voces volven a berrar.

                                                                               ALBA POSE, 4º A do IES R. Otero Pedrayo