Chámome Alicia

Non me gusta contar o que pasou, pero teño que sincerarme comigo mesma. Espero que todo aquel que lea esta carta me entenda e non deixe que lle pase a máis mulleres. Se sabes dalgún caso e non sabes que facer, chama ao 016.
Vou contar o meu caso para dar esperanza ás mulleres de que se pode saír desta. 

Sufrí maltrato físico e psíquico. Ao principio era todo case perfecto. Queríao tanto que pensaba que xamais me faría dano, pero enganeime. 

Hoxe decateime, por iso escribín esta carta. Non quero que me atopen, quero ser libre como xamais o fun, quero sentir que podo voar, que hai un mundo mellor para min; despois de todo este sufrimento e que no


n vale a pena chorar por alguén que non te ama de verdade; o único que fai é que non deixa desfrutar, nin quedar coas túas amigas...

Neste intre non sei o que me deparará o futuro, o único que sei é que non quero volver a pasar por iso, non quero mirar atrás. O meu presente non seguirá sendo o meu pasado. Por fin son libre das súas cadeas. Collín as maletas e marchei para non volver. 

Con todas as miñas forzas e todas as miñas ganas, conseguín saír e dei un portazo. 

Descubrín que son a única que pode decidir en min mesma, a dona da miña vida. 
Grazas a esas cancións que me daban forzas pola mañá, para que pola noite puidese aguantar todo o que me viña enriba. 

Sentín o peso do mundo sobre os meus ombros e o único que fixen para fuxir foi pechar os ollos e imaxinar que nada nin ninguén é imposible de vencer.

Algún día entenderei por que sucedeu todo isto, para que, que sentido ten. Porque somos todo e á vez, non somos nada. Eu era o seu mundo pero case me mata. Como pode ser que me queira tanto e á vez queira facerme dano? Por iso, as mulleres somos un tesouro. Non nos merecemos este castigo. Sen mulleres, non hai vida.

Deséxolles cariño, forza de vontade a todas as mulleres do mundo que teñen medo. Non deixedes que vos coman a cabeza, todas merecemos ter unha boa vida.

Non chores xamais pola amargura dun querer, pois ningún home merece as mágoas dunha muller. Morrer en vida é mirarte e descubrir que a miña vida non vale nada para ti, que mala sorte quererte se só queres matarme. 

Non pido moito, pero só quero xustiza, eu tiven sorte per na maioría dos casos non é así. Xamais te fas unha idea disto ata que che toca, loita por unha vida mellor, loita para non cometer outro erro, porque non ías quedar sentada sen facer nada!

Abre a porta e marca coa túa dignidade, abre os ollos que é a túa oportunidade; sé xusta contigo mesma, sabes que hai outra vida despois desta. 

Relato de Fátima García de la Calle, 2ºB