Chegamos tarde, hai dous días sería o aniversario do nacemento de Curros Enríquez. Está enterrado en San Amaro. Ata hai poucos anos, aínda viña a súa neta todos os veráns visitar esta cidade ligada ao seu avó.
Por que dicimos que está de actualidade? Lede este poema e pensade na situación actual
ÓS MOZOS
(Manuel Curros Enríquez)
¡
Que triste está a aldea,
que triste e que sola!
¡A terra sin frutos, a feira sin xente,
sin brazos o campo,
sin nenos a escola,
sin sol o hourizonte, sin fror a semente!
A pedra i as nubes
a sembra arrasando,
agoiran un ano de fame sombría;
sin pan os labregos,
nin herba pró gando,
¿que vai a ser deles na crúa invernía?
Manadas famentas
de lobos montesos
baixaron das chouzas na noite calada,
e postos en ringla,
cos ollos acesos,
acenan dos probes prá porta pechada...
Mociños honrados
de sangue bravía,
si ó mal dos petrucios non fordes alleos,
librádeos da morte,
¡facei montería
nos lobos da terra, nos lobos dos ceos!.
("Aires da miña terra", 1880)
Ningún comentario:
Publicar un comentario