Concurso Postal de Nadal e lema de Bons Desexos

Este ano, na entrega de Premios acompañáronnos dous Apalpadores chegados de Monforte e do Saviñao.
Estes foron os premiados

As linguas do mundo

Concurso de postais de Nadal

Como todos os anos, aquí tedes a árbore adubada coas postais feitas polo alumnado do centro. 

O mércores no recreo daremos os premios

Adondar a lingua

"Adondar a lingua" videopoema from Celia Parra on Vimeo.

Bo Nadal desde o IES Ramón Otero Pedrayo

Noah López, premio de 1º ESO

Powered by Issuu

Publish for Free

Dillo a quen maltrata

 Como cada ano, organizamos un concurso de relato arredor do día contra a Violencia de Xénero.

Este curso, a participación foi moita. Iremos colgando os relatos gañadores en días sucesivos.

Os gañadores por curso son:
1º ESO: Noah López
2º ESO: Fátima García
3º ESO: Patricia Rama
4º ESO: Ainhoa García


1º Ciclo: Fátima García
2º Ciclo: Ainhoa Garcia


Estas son as fotos da entrega de premios

Amig@ invisible

Xa está aquí o clásico navideño...



Pero desta vez, imos ofrecer cartas, en vez dun regalo

Imaxina animais

A ordenadriña
Tamén coñecida polo nome de computiña,a ordenadriña é un híbrido entre unha andoriña e un ordenador. As súas plumas son de cor azul e laranxa, a súa cabeza é un Windows 10 cun pantallazo azul.

Soe vivir nos lugares con moita tecnoloxía ou en lugares moi altos para poder facer os seus niños tranquilamente. Aliméntase de microchips, discos duros e algún insecto pequeno, como as moscas. Tamén come miñocas. Cóntase que a xente que puido ver unha, non vive, porque cando teñen unha pequena sensación de perigo, atacan sen piedade e de forma brutal .

Alejandro Pan

Imaxina animais

Seguindo o exemplo do libro Imaxina animais, creamos novos seres na clase de Lingua

1º C
Cabalón
O cabalón é un cabalo moi moi redondo que bota e bota como un balón de fútbol. Soe vivir nos montes de Río de Janeiro, Brasil. Adoita comer herba do monte ou penso, se ten dono.
Ten que botar e botar para ser feliz. Se unha persoa o monta, ten que ser cunha sela especial porque está moi gordo.

Alexia Castro
@_alexiiiiss_

Un mundo de linguas

 Estamos preparando unha exposición sobre linguas curiosas do mundo. Entre 6000, hai moitas que nos poden chamar a atención.

Volven os clubs de lectura

Xa vos podedes anotar no club de lectura do centro. As reunións serán na biblioteca os seguintes días: 

1º ESO: martes 27 de setembro 

2º ESO: martes 27 de setembro

3º e 4º ESO: xoves 29 de setembro

Como xa sabedes, facemos o intercambio lingüístico co CPI Alcalde Xosé Pichel de Coristanco. Este é o blog do seu club de lectura:

Coristranca, a lectura con retranca

QUEREMOS DARLLE A BENVIDA AO NOVO CURSO

Suxerencias de lectura para toda a familia

Imos ler no verán O Hotel Fantastique está no medio do Salvaxe Oeste. Nas súas cociñas a pequena Esmeraldina é feliz, aprendendo todos os trucos culinarios da man da súa. A vida avanza entre pucheiros ata que un andazo de febre escarlatina acaba coa vida da nena. A noticia da súa morte corre como a pólvora entre os habitantes do alén, e empezan a chegar ao hotel defuntos de todas as procedencias, dispostos a instalarse. Esmeraldina necesita aprender a ser unha pantasma de verdade




 Zairo participa co seu pobo na Gran Cacería. É o costume para deixar de ser neno e converterse nun home. Mais á volta todo mudou moito máis do que cabería imaxinar: desapareceron da aldea as mulleres e os rapaces, enxergando un futuro incerto.











 Un equipo de guionistas –tres mulleres e dous homes– recibe a encarga de escribir os guións dunha futura serie de televisión que se titulará As fronteiras do medo. Para concentrarse no traballo, acordan recluírse nun hostal solitario, nas terras da Fonsagrada. Ao terceiro día, comeza a nevar. Unha tormenta que semella non rematar nunca, que interrompe as comunicacións e o fluído eléctrico, e que os deixa illados do mundo. Mentres traballan nas historias da serie irán descubrindo que naquel hostal ninguén é quen aparenta ser e que un medo irrefreable comeza a filtrarse nas súas vidas.





 Amor é unha palabra coma outra calquera... ou non. Carla, a protagonista desta novela, organiza a vida arredor do amor, do seu amor, do amor co que vive, do amor que soña, do amor que lle falta. O amor aprendido nas películas rosa, nas cancións melódicas, nas novelas cursis. Carla, en definitiva, organiza a vida arredor de seu home, pero, que acontece cando ese centro de gravidade un día colle a porta e marcha?, e que acontece se, ademais, un cadáver aparece dentro da casa para acabar de darlle a volta a todo? Unha novela de amor contra o amor. Porque amor é unha palabra coma outra calquera. Ou non.





 Un arrepiante suceso acontecido durante a II Guerra Mundial en Vigo –cidade daquela ateigada de espías nazis e aliados– ten dramáticas consecuencias setenta anos despois, cando o rico nonaxenario Eliseo Sandamil Bentraces teme ser vítima dunha vinganza e contrata o detective Nivardo Castro, que actúa, coma outras veces, acompañado polo xornalista Carlos Conde.













 Unha muller é sorprendida pola chegada da policía á súa casa para deter o seu home, un político, por un presunto delito de abusos sexuais de menores. A acción de “A dúbida” desencadéase a partir dese feito, que provoca o conflito psicolóxico desa muller que empeza a dubidar se coñecía realmente ao home. Equipo de normalización e dinamización lingüística Equipo da Biblioteca IES Ramón Otero Pedrayo da Coruña

Monelos Road

TEU SON VAIME

Videoclip realizado polo alumnado de 6 centros escolares (Dodro, A Rúa, Tui, Melide, Chaves e Vilafranca do Bierzo), cadaquén na variante dialectal das súas terras.

Roteiro Rosaliano 2016

Manuel María e Banksy

O POEMA from EduPlástica- Luz Beloso on Vimeo.

A Berenguela

iFala

iFala from Illa Bufarda on Vimeo.

E xa pasou o intercambio

Despois de tantas cartas, tantos libros, tanta expectativa, chegou o día do Intercambio 2016.

Nesta ocasión, o alumnado de Coristanco visitounos na Coruña. O IES Ramón Otero Pedrayo fixo de anfitrión e guía por distintos lugares da cidade.

Desfrutamos dun día diferente con algo de todo e sobre todo, con sol.

Ata o ano que vén!!!

PREMIO LITERARIO CARLOS CASARES - ALBA POSE, 4º

          PREMIO LITERARIO PARA UNHA ALUMNA DO NOSO CENTRO

Varias alumnas do noso IES participaron no CONCURSO LITERARIO (en galego) CARLOS CASARES (2016) que convoca anualmente a agrupación cultural "O Facho" da Coruña para o alumnado de toda Galicia. Unha das nosas alumnas (ALBA POSE, 4º A) foi galardonada co segundo premio na categoría B que acolle o alumnado de 14 a 16 anos cun conto titulado Cifras, conto que podedes ler nesta páxina. Parabéns para Alba e para as demais participantes.

Nota informativa:
O dia 27 de maio, ás sete da tarde,  teremos o acto de entrega dos premios literaios 2016; será no local da asociación Amigos dos Museos "Portas Artabras", que está na rúa Sinagoga da Cidade Vella da Coruña, xusto detrás da Colexiata de Sta. María.
Contamos coa presenza de todas as gañadoras e acompañantes, tamén estarán membros dos xurados e algúns escritores ,músicos e amigos da agrupación cultural O FACHO. Desexamos compartir  un bo momento.

CIFRAS

Rotura do primeiro premolar dereito no mesmo instante no que o puño esquerdo impacta na miña mandíbula. Aos tres segundos noto o familiar sabor metálico de cando vou ao dentista. Sangue e empaste. Intento abrir o ollo dereito, pero no momento no que as miñas pálpebras deixan entrar a luz solar, a miña pupila contráese rapidamente provocándome un auto reflexo de pechar outra vez o ollo.

Paspán. Parvo. Atrasado. Unha e outra vez. Parece que non teñen máis ideas que esas tres palabras gravadas a lume no seu lóbulo temporal.

Unha patada fai rebentar unha das miñas costelas do lado esquerdo. Máis sangue segue acudindo á miña boca.

Foi aí cando comezaron os ruídos. Mesturábanse cas risas e os berros. Repetíanme ordes e a mesma palabra. Intenteina borrar.

O máis alto di ímos. Volven dicir as mesmas tres palabras de antes nun berro unánime como unha sentencia, despois vanse.

Levántome amodo intentando respirar e fago o de sempre, o que me pide o cerebro. Cóllome os xeonllos e meto a cabeza entre as pernas. É a única forma que teño de sentirme tranquilo e só. Seis minutos despois a campá soa durante sete segundos. Ergo a cabeza e vexo que todo o mundo fai o mesmo : dirixirse hacia unha porta aberta.  

Aos poucos minutos xa non hai ninguén alí. Levántome do chan. A dor vai en aumento mais prefiro saír antes de que ninguén veña dicirme se preciso axuda ou se quero chamar á casa. É inútil sempre lles digo. Ninguén vai contestar.

Chego a casa ás 12:31 minutos. Os nove pasos e medio que me separan do sofá recórroos en menos de tres segundos. Séntome diante da pantalla apagada do televisor e intento acougar como me di o médico. Respiro fondo tres veces. Son insuficientes, volvo a repetir. O médico dime que non me podo estresar, que non debo deixar que as voces se metan na miña cabeza e por suposto baixo ningunha circunstancia facer o que me din. Depende da situación na que me encontre as ordes da miña cabeza son diferentes, hai veces nas que mesmo colisionan varias ideas. As máis repetitivas son ou berrar moi alto ou quedarme en completo silencio. Tamén está a parte na que me golpeo a cabeza para intentar paralas xa, arrepiado polo volume das voces. Como as respiracións non me chegan a calmar totalmente intento contar. Saber o número das cousas me relaxa, é como se o tivese todo controlado.

Hai trinta e sete troncos de madeira ao lado da cheminea, vinteseis revistas de motos e trece de deportes (ordénoas por orde alfabético  segundo o titular da capa), dezasete rotuladores encima da mesa (sete deles son cores cálidas, os outros dez son frías), tres xarróns de flores e catro figuras de animais.

Non. Volvo a contalas. Tería que haber cinco. Normalmente hai cinco. Alguén cambiou de sitio a figura en forma de moucho. O moucho de Lidia. O moucho de mamá. A falta de osíxeno vólveme a facer tremer. Procuro respirar fondo. Non sirve de nada. Levántome e intento andar ao longo do salón. Un, dous, tres, catro, cinco, seis, sete, oito. Un, dous, tres catro, cinco, seis, sete, oito. Oito pasos non abondan. Séntome no chan e a voces comezan outra vez . Métome a cabeza entre os xeonllos. Non paran. Golpéome a cabeza, varias veces. Fanse máis fortes. Empezo a berrar. De súpeto, meu pai entra pola porta. Son as 2:46. Chega tres minutos antes do habitual. Axeónllase xunto a min e séntame no sofá. Fálame, véselle preocupado pero non estou seguro. Nunca estou seguro do que pensa a xente ou de cómo se senten. O médico di que é normal. Eu sempre que vou ao médico sinto de todo menos normalidade. Tamén di que é normal que non me poida imaxinar algunhas cousas; como cando a profesora di que nos figuremos que ela é un home de corenta anos. O que é bastante improbable. E que Mónica é a súa filla que ten como idade a metade máis un terzo da idade do pai. Eu pregúntome se a ninguén máis lle parece raro que de repente Mónica sexa a filla da profesora, que é un home, e que teña vinte con tres anos período cando en realidade ten catorce.

O meu pai segue berrándome cousas. Leo os seus beizos porque as voces están vociferando tanto que son incapaz de  oílo. Dime que respire. Intento que o aire chegue aos meus alvéolos pero debe de quedar conxelado na miña gorxa porque non son capaz de encher os pulmóns. En canto me empezo a pegar na cabeza, el suxéitame polas monecas para que non me faga dano.

O moucho de Lidia. O moucho de mamá. Non está. Inténtollo dicir. Non me escoita. Nunca me escoita. Aquel día tiña a gravata mal feita. Puxérase calcetíns de diferente par e faltáballe un botón da chaqueta. Cada vez que me axitaba para que lle respondese formábanse pequenas engurras no seu traxe. Na parte dos seus ombros. Todo este reconto de que pequenos detalles cálmame. Podo volver a utilizar o meu sistema respiratorio. El sóltame pouco a pouco. Mirándome fixamente aos ollos, sabendo que eu non lle vou devolver a ollada. Non me gusta mirar aos ollos. Síntome atrapado. Cálmome totalmente despois de respirar fondo. Tres veces. O meu pai érguese e vai ata a cociña. Entre o sofá e a cociña hai catorce pasos. Eu tardo en percorrelos sete segundos, pero el faino en cinco segundos. Gústame o son que teñen os seus pasos. É tranquilizante, son seguros e firmes. Escoito como abre o frigorífico. Collerá unha cervexa do terceiro estante. Avanzará dous pasos a dereita para coller o abrebotellas. Descorcharaa. Tirará o tapón no lixo e subirá (empezando co pé dereito) as escaleiras ata a súa habitación que está ao final do corredor cos seus dezaseis pasos de sempre. Pero esta vez non escoito o tintineo que fai o tapón da botella contra o plástico da papeleira.

Cando o meu pai se encerra na súa habitación levántome correndo volvendo a non poder respirar, sabendo que a única forma que me relaxe é tirando o tapón ao lixo.

Cando entro na cociña vexo o tapón na encimeira. Respiro fondo tres veces. Colloo e diríxome á papeleira. Cando a abro e o tiro no oio o tintineo do tapón contra o plástico da papeleira. Miro ao lixo. E vexo o moucho de Lidia feito cachos co tapón da cervexa no medio do entullo. O moucho de Lidia. O moucho de mamá.

E as voces volven a berrar.

                                                                               ALBA POSE, 4º A do IES R. Otero Pedrayo

Maxicamente vello

Os soños na gaiola visitan os nenos de Infantil

Moito traballa o noso alumnado a prol da lingua e da literatura galega. Desta volta, prepararon diversas cancións da obra Os soños na gaiola de Manuel María para cantárllelas ao alumnado das escolas das que eles mesmos proceden. 

Mágoa que a calidade do son non sexa a mellor, porque realmente o fixeron moi ben. 

Nin unha menos!

A semana do 25 de novembro fixemos moitas actividades arredor deste tema. Analizamos prensa, procuramos sinais nas relacións sas e insás na literatura, procuramos información sobre as irmás Mirabal, fixemos murais...

Tamén gravamos este vídeo, aínda que foi quedando no tinteiro ata o día de hoxe.

Como todos os días deberíamos estar alerta, non está mal publicalo moitos meses despois.

Correlingua

O día 3 de maio a alumnado dos centros educativos da Coruña e comarcas asistiron ao CORRELINGUA 2016, unha actividade de reivindicación e defensa dos dereitos e usos da lingua galega. Cada centro participou con animacións moi diversas partindo do verso dun poema de Manuel María e lema deste ano "O GALEGO ESTÁ EN NÓS". O noso centro participou co alumnado de 2º e 4º da ESO con pancartas e lemas escritos en globos, ademais de ter participado previamente no concurso do MANIFESTO. De todo isto velaquí unhas  imaxes de mostra.